قطره دلش دریا می خواست . خیلی وقت بود که به خدا گفته بود .

هر بارخدا می گفت : از قطره تا دریا راهی ست طولانی . راهی از رنج و عشق و صبوری .

هر قطره را لیاقت دریا نیست .

قطره عبور کرد و گذشت ... قطره پشت سر گذاشت ...

قطره ایستاد و منجمد شد . قطره روان شد و راه افتاد . قطره از دست داد و به اسمان رفت . و

هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری اموخت .

تا روزی که خدا گفت : امروز روز توست .  روز دریا شدن .

خدا قطره را به دریا رساند .

قطره طعم دریا را چشید. طعم دریا شدن را . اما . . .

روزی قطره به خدا گفت : از دریا بزرگتر ، اری از دریا بزرگتر هم هست ؟

خدا گفت : هست .

قطره گفت : پس من ان را می خواهم ... بزرگترین را ... بی نهایت را ...

خدا قطره را برداشت و در قلب ادم گذاشت و گفت : اینجا بی نهایت است .

ادم عاشق بود . دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را توی ان بریزد اما هیچ کلمه ای توان

سنگینی عشق را نداشت . ادم هم عشقش را توی یک قطره ریخت . قطره از قلب عاشق عبور

کرد .و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید ،خدا گفت : حالا تو بی نهایتی  چون  که

عکس من در اشک عاشق است